Με
κάπως γλυκόπικρη διάθεση θα γράψω μια γρήγορη ανάρτηση και όχι πολυλογούδικη όπως
συνηθίζω. Πριν ένα μήνα έκανα μια αίτηση για εργασία. Πάνω στο τομέα που σπούδασα
και αγαπώ. Σε ένα μέρος που μπορεί και να είχα ονειρευτεί ότι ζούσα.
Δεν χρειάζεται
να αναπτύξω (μιας και «υποσχέθηκα» μια όχι-πολυλογούδικη ανάρτηση!) το πόσο ονειρεύτηκα
να βρίσκομαι εκεί στη θέση της μαίας. Το πώς οραματίστηκα να περπατώ στους δρόμους
εκεί, σε μονοπάτια πάνω σε λόφους, να απολαμβάνω το ατελείωτο μπλε θάλασσας και
ουρανού. Εδώ και ένα μήνα η ψυχή μου ταξίδεψε και έζησε στο Jamestown.
Σήμερα επέστρεψε
η ψυχή μου στο εδώ και τώρα. Στο πανέμορφο χωριό μου, στα γνώριμα μονοπάτια και
στο απεριόριστο μπλε της θάλασσας μου εδώ και του ουρανού που ποτέ δεν θα κουραστώ
να απολαμβάνω και να ευλογώ κάθε στιγμή που το έχω.
Σήμερα ξύπνησα από εκείνο το όνειρο και σαν μια μικρή ώθηση
να ένιωσα μέσα μου να συνεχίσω πιο δυναμικά, να αφήσω τη ψυχή μου να ταξιδέψει
και σε άλλους προορισμούς μέχρι να βρει το δικό της λιμάνι. Σαν ένα μικρό παιδί
σε αναζήτηση του κρυμμένου θησαυρού που, αν και οι φίλοι του τελικά το φώναξαν
προς άλλη κατεύθυνση, να παιξούν ένα άλλο παιχνίδι, αυτό χαίρεται γιατί το έζησε, έπαιξε με τη ψυχή του.
Γιατί ποτέ δεν αποκτήσαμε αμέσως τον κρυμμένο θησαυρό και
στήσαμε ολόκληρο παιχνίδι; Γιατί ορισμένες φορές κατσουφιάσαμε αν βρήκαμε
αμέσως το κρυμμένο θησαυρό; Γιατί μόλις τον βρήκαμε τον κρύψαμε ξανά φωνάζοντας
με τα άλλα παιδάκια "πάλι, πάλι"; Αν όχι γιατί όλη η μαγεία ήταν στο
ίδιο το παιχνίδι;
Love, Tatie <3
