Μάλλον από «τα χρονικά της πολυλογούς Τάτης» πρέπει
να ονομάσω το blog μου «οι περιπέτειες της πολυλογούς
Τατης». Και αυτό το λέω επειδή από τη στιγμή που άφησα την μανά πατρίδα μου Ελλαδίτσα
για το επόμενο παιχνίδι/ταξίδι σε άλλα εδάφη όλο και κάτι συμβαίνει και βιώνω μικρές
περιπέτειες. Οπότε φίλοι και αγαπημένα άτομα μου είπαν να μετονομάσω έτσι
το blog μου και να τα καταγράφω όλα!
Το να τα καταγράφω όλα
είναι εύκολο, διότι καθώς ξέρετε πολύ καλά και το λέει και ο τίτλος, είμαι πολυλογού!
Αλλά το να αλλάξω το όνομα καθόλου εύκολο γιατί έχω δεθεί συναισθηματικά μαζί
του. Τόσο που σκέφτομαι μια ανάρτηση μου μελλοντικά να είναι μόνο για αυτό, για
το δέσιμο μου με το blog και το όνομα
του. Απλά να αναλύω αυτό. Τι καλά! Μη σας τρομάζω δεν θα το κάνω, εκτός αν επιμείνετε
πάλι με τα μηνύματα σας!
Λοιπόν σε αυτή την ανάρτηση
θα αναλύσω την περιπέτεια Νο 1 !!! Την πιο μεγάλη, τα εγκαίνια, το βάφτισμα του
πυρός, το ξεπαρθένιασμα αν μου επιτρέπεται αυτή η έκφραση!
Αν πετούσατε με αεροπλάνο
ποιοι θα ήταν οι μεγαλύτεροι σας φόβοι; Βίωσα κάποιους βασικούς, εκτός από τον σημαντικότερο
φόβο –δόξα τω Θεώ και προφανώς για να γράφω τώρα- να πέσει το αεροπλάνο. Να χάσω
την ανταπόκριση της πτήσης μου – check! Να μείνουν οι αποσκευές μου στο προηγούμενο
αεροδρόμιο – check! Να μην είναι κανένας τελικά στο αεροδρόμιο να με παραλάβει όπως ήταν
αρχικά το πλάνο μέχρι να χάσω την ανταπόκριση και να μην έχω έτοιμο back up plan – check και check! Και κάπως έτσι έφτασα στο Νανίτον!
Με άδεια χεριά, καταταλαιπωρημένη
στη νέα μου αρχή! Τελικά το απόγευμα οι αποσκευές μου έφτασαν και μπόρεσα να κάνω
κι ένα μπανάκι της προκοπής.
Μάθημα αυτής της εμπειρίας μου: Μην πετάς με air France!
Όχι, εντάξει πιστεύω και με άλλη εταιρία μπορούσε να συμβεί, απλά όταν πετάς με ανταπόκριση καλό είναι να έχεις ένα καλό κενό στο
ενδιάμεσο, να τα κανείς όλα με το "πάσο" σου και όχι με την ψυχή στο στόμα
και με το ενδεχόμενο να χάσεις και την επομένη πτήση! Ακόμα καλύτερα οι απευθείας πτήσεις.
Οπότε πλέον σκέφτομαι αν μπορούσα να αλλάξω κάτι από εκείνη
την ημέρα (εκτός από τα εισιτήρια μου ώστε να έχω περισσότερη ώρα ως την πτήση
της ανταπόκρισης μου) τι θα ήταν;
1.
Όντως τα εισιτήρια! Είχα
μια ώρα στο Charles De Gaulle, αλλά σε αυτή την ώρα ούτε το όνομα μου δεν μπόρεσα να πω!
2. Την αντίδραση
μου όταν έφτασα στην πύλη (20 λεπτά πριν την απογείωση) και μου είπαν έχει κλείσει. "gate CLOSED" <<Τι είπες κουκλίτσα μου; Τρέχω σαν τον Βέγγο (αλλά που να ξέρεις εσύ..)
και έχω χάσει ήδη ένα κιλό, είδα με την άκρη του ματιού μου το σήμα για τις τουαλέτες
αλλά ούτε που τόλμησα να σκεφτώ να κάνω μια παύση εκεί αν και το είχα τρομερή ανάγκη,
έφτασα 20 λεπτά πριν την απογείωση της πτήσης μου, προσπερνώντας κόσμο όπως ο
Rossi τον Lorenzo το 2009 στην Καταλουνια! Και θα μου πεις έχει κλείσει! Που θα σου φέρω το τιβι σανκ (πως το λένε) και τον Ευαγγελάτο μας μαζί!>> Θα 'λεγα, δεν ξέρω κι εγώ τι θα 'λεγα, αλλά έπρεπε να το προσπαθήσω λίγο και όχι να παραδώσω έτσι τα όπλα!
Ένα ακόμα μάθημα βεβαιώσου ότι έχεις
roaming και αρκετή κάρτα στο κινητό σου! Για καλό και για κακό.
Με τον ένα ή τον άλλο τρόπο έφτασα και τα κατάφερα και πήρα μια βαθιά ανάσα και είπα μέσα μου "Πάμε για την επόμενη περιπέτεια τώρα!" και ό,τι μα ό,τι και αν συμβαίνει να μην το βάζω κάτω!
Love, Tatie <3
