Μια αστραπή είναι η ζωή, μα προλαβαίνουμε.

Σα να πέρασε πάλι λίγος καιρός από την τελευταία μου ανάρτηση. Αν και είναι τόσα πολλά αυτά που θέλω να μοιράζομαι εδώ στο blog μου αλλά ο χρόνος νομίζω είναι λίγος.. Πέρασε και το Πάσχα και όλη η αίθουσα τοκετού ήταν γεμάτη Easter bunnies! Στα πιο απίθανα σημεία έβρισκες και ένα σοκολατένιο λαγουδάκι. Μπορεί κοκορέτσι να μην έφαγα του σκασμού, αλλά να ‘ναι καλά τα σοκολατένια λαγουδάκια, έφαγα σοκολάτα του σκασμού. 

Επιτέλους, λοιπόν, μπήκε η άνοιξη και αν όχι όλα, σχεδόν όλα έχουν γίνει πράσινα πάλι ή χρωματιστά. Να υπενθυμίσω ποσό αγαπώ ότι εδώ τα χρώματα είναι τόσο ζωντανά. Λατρεύω να γυρίζω από τη βραδινή μου βάρδια και να βλέπω τα δέντρα που τόσο καιρό έβλεπα γυμνά, τώρα γεμάτα φύλλα και χρώματα.

Ακόμα πιο πολύ λατρεύω να γυρίζω σπίτι γνωρίζοντας ότι «πήγε καλά». Και αυτό θα είναι το θέμα αυτής της ανάρτησης μου. Έναυσμα ήταν ένα επείγον περιστατικό που βίωσα πρόσφατα. Τα επείγοντα περιστατικά είναι ένα συχνό φαινόμενο, είτε μας αρέσει είτε όχι -μάλλον το δεύτερο- , αλλά περιστατικά σαν αυτό που θα αναφέρω δεν είναι συχνά (ευτυχώς) και είναι από αυτά που σε ταρακουνούν και σου υπενθυμίζουν τόσα πολλά μέσα σε λίγα λεπτά.

 Πρώτα απ' όλα, εμένα μου υπενθυμίζουν πόσο αγαπώ αυτό που κάνω ακόμα και αν με τρομάζει κάποιες φόρες. Ναι, κάποιες φόρες με τρομάζει τόσο το επάγγελμα μου που αναρωτιέμαι αν θα ήταν καλύτερα να γίνω συγγραφέας, μετά το ξανασκέφτομαι και λέω εδώ μετά βίας γράφω στο βλογκ μου και πώς γράφω μάλιστα! Άσε καλύτερα.

Είναι μεγάλη ευθύνη, μα είναι και μια ικανοποίηση ότι σαν άνθρωπος πρόσφερα σε τούτη την ζωή , δεν ξέρω τι θα κάνω στην επομένη , ίσως όντως να γίνω συγγραφέας, αλλά σε αυτήν έκανα ότι καλύτερο σαν άνθρωπος προς άνθρωπο.

Λοιπόν πρόσφατα είδα στα μάτια μιας γυναίκας τον φόβο ότι η ζωή της «φεύγει». Όσο ακραίο κι αν ακούγεται είναι κάτι πιθανό. Κάποτε μάλιστα μια καθηγήτρια μου μας είχε πει «η γυναίκα στην γέννα είναι με το ένα πόδι στον τάφο όσο ακραίο κι αν ακούγεται». Είναι μια πανέμορφη στιγμή για την γυναίκα, είναι ένα θαύμα , μα μην ξεχνάμε ότι η πραγματικότητα είναι και αυτή. Η γυναίκα κάποιες φόρες πριν, κατά την διάρκεια ή και μετά τον τοκετό είναι σε κίνδυνο, όπως όλοι μας σε διαφορές καταστάσεις, απλά τον τοκετό τον έχουμε συνδυάσει πιο πολύ με το πανέμορφο γεγονός του ερχομού μιας νέας ψυχής παρά με τον κίνδυνο.

Είχα να δω και να νιώσω τέτοιο περιστατικό εδώ και κάποιο καιρό. Το συναίσθημα ότι σε δευτερόλεπτα η ζωή αλλάζει δραματικά. Τα επίπεδα οξυγόνου στο σώμα της γυναίκας μειώθηκαν, ο σφυγμός αυξήθηκε, οι κόρες διεστάλησαν , η όραση περιορίστηκε και όλα ήταν θαμπά,  η αρτηριακή πίεση έπεσε  και η ίδια ένιωσε ότι τα πράγματα πήραν άλλη τροπή από εκείνη που φανταζόταν.

Όλο το προσωπικό έγινε ένα και δυνατό για το καλό αυτής της γυναίκας! Όλοι ήξεραν τι να κάνουν και όλοι βάλαμε στην άκρη την κούραση όλης της βάρδιας, προσωπικούς προβληματισμούς και όποιο σωματικό ή ψυχικό εμπόδιο. Το αποτέλεσμα ήταν καλό, ευτυχώς και σήμερα το μοιράζομαι με χαρά μαζί σας. Για να μοιραστώ τι νιώθω ότι σου υπενθυμίζουν τέτοια περιστατικά.

Σου υπενθυμίζουν λοιπόν  ότι τα πράγματα δεν έρχονται πάντα όπως τα θέλουμε χωρίς να σημαίνει  ότι δεν έχουμε τη δύναμη να τα αλλάξουμε, χωρίς να σημαίνει ότι δεν χρειαζόμαστε την βοήθεια άλλων. Σου υπενθυμίζουν πόσο σπουδαίο είναι να έχεις νιώσει την αγάπη των άλλων και ακόμα καλύτερα πόσο σπουδαίο να έχεις πει ή να έχεις δείξει πόσο αγαπάς.

Τέτοια περιστατικά σου υπενθυμίζουν ότι το να αναπνέεις , να βλέπεις, να ακούς, να νιώθεις είναι τόσο δεδομένα μα τόσο ουσιαστικά και δεν τα υπολογίζουμε παρά μόνο ίσως σε τέτοιες καταστάσεις.

Αυτό το πρωί λοιπόν και κάθε πρωί που θα ξυπνήσουμε για μια στιγμή ας πούμε ευχαριστώ για αυτά αρχικά, τα βασικά και που τα έχουμε δεδομένα τόσα χρόνια και μετά από μια βαθιά ανάσα να πούμε, «για πάμε καρδιά μου»..
Love, Tatie <3