The Power of Good-Bye..

Καμιά ιδέα για το αν οι σχέσεις έχουν γίνει τελείως επιφανειακές ή «περίπλοκες»; Καμιά ιδέα αν θυμίζουν περισσότερο με γεύμα από τα mc Donald’s παρά για σχέσεις; Καμιά ιδέα γιατί το ένα άτομο από τα δύο, τώρα τελευταία βρίσκει όλο και περισσότερες προφάσεις για να απέχει από τη σχέση του; Καμία ιδέα γιατί αρνουμαστε να ακούμε ο ένας τον άλλον;  Καμιά ιδέα για το τι κάνουμε σε αυτές τις περιπτώσεις;

Λοιπόν επειδή έχουν αυξηθεί τα μηνύματα σας στο inbox μου για τις κάπως περίπλοκες σχέσεις είπα να δω τι μπορούμε να κάνουμε γι’ αυτό. Α!  Σε περίπτωση που αναρωτιέστε αν το εννοώ για τα μηνύματα σας, όχι, ακόμα δεν έχω φτάσει σε τέτοιο επίπεδο αλλά ποτέ δεν ξέρεις. 

Υπάρχουν όντως περίπλοκες σχέσεις ή είναι ένας ορισμός που εμείς δημιουργήσαμε για τη κατηγορία σχέσεων που αρνούμαστε ή να διαχειριστούμε ή να δεχτούμε όπως είναι; Θα γίνω λίγο πιο συγκεκριμένη. Άντε και δεχόμαστε ότι κάποιες σχέσεις έχουν γίνει πιο επιφανειακές, πιο τυποποιημένες, πιο περιπλοκές, πιο μη ικανοποιητικες ισως και δεν μας αρέσει και πολύ αυτό, τι κάνουμε;

1. Το παλεύουμε (κι ας έχουν δείξει οι 9 στις 10 έρευνες του Harvard ότι τσάμπα κόπος) μέχρι τελικής πτώσης! Από τα Ιμαλάϊα. Χωρίς αλεξίπτωτο και με μια ξανθιά να πέφτει παρέα για να δει ποια θα φτάσει πρώτη!

2. Χωρίζουμε και ξεκινάμε σχέδιο εκδίκησης! Αλλά με το πάσο μας γιατί η εκδίκηση είναι ένα πιάτο που τρώγεται κρύο. Έχοντας και τους φούρνους μικροκυμάτων δεν αγχωνόμαστε, το σχέδιο μας μπορεί να πάρει χρόνια. Αλλά το σχέδιο, σχέδιο! Και το συζητάμε κάθε τρεις και λίγο με τη φίλη μας Νίτσα για σατανικές επιπλέον λεπτομέρειες!

3. Χωρίζουμε και το παίρνουμε απόφαση. Η ζωή συνεχίζεται και είναι απίστευτα όμορφη για να αναλωνόμαστε σε ότι μας δυσαρεστεί και όχι στα θέλω μας. Ναι υπάρχει και αυτή η επιλογή αν και αμφιβάλω ότι φτάσατε εδώ για να το διαβάσετε και δεν έχετε μείνει στο 2^ο που σας θύμισε το δικό σας σχέδιο εκδίκησης και πόσο πίσω έχετε μείνει, μα είναι μόνο 7 χρόνια που έχετε χωρίσει, ξέρω, και ακόμη δεν έχετε πει τη τελευταία λέξη.

Αυτή η τελευταία επιλογή δεν είναι και άσχημη. Είναι ωραίο να ξέρουμε πότε είναι ο καιρός να πούμε το δικό μας αντίο και να προχωρήσουμε. Είναι ακόμα πιο ωραίο να έχουμε τη δύναμη να το πούμε και τελειότερο να το υποστηρίζουμε με τη στάση μας και να κάνουμε σχέδια, όχι εκδίκησης, αλλά ανασυγκρότησης!

Love, Tatie <3

Ο κρυμμένος θησαυρός..

Με κάπως γλυκόπικρη διάθεση θα γράψω μια γρήγορη ανάρτηση και όχι πολυλογούδικη όπως συνηθίζω. Πριν ένα μήνα έκανα μια αίτηση για εργασία. Πάνω στο τομέα που σπούδασα και αγαπώ. Σε ένα μέρος που μπορεί και να είχα ονειρευτεί ότι ζούσα. 

Δεν χρειάζεται να αναπτύξω (μιας και «υποσχέθηκα» μια όχι-πολυλογούδικη ανάρτηση!) το πόσο ονειρεύτηκα να βρίσκομαι εκεί στη θέση της μαίας. Το πώς οραματίστηκα να περπατώ στους δρόμους εκεί, σε μονοπάτια πάνω σε λόφους, να απολαμβάνω το ατελείωτο μπλε θάλασσας και ουρανού. Εδώ και ένα μήνα η ψυχή μου ταξίδεψε και έζησε στο Jamestown. 

Σήμερα επέστρεψε η ψυχή μου στο εδώ και τώρα. Στο πανέμορφο χωριό μου, στα γνώριμα μονοπάτια και στο απεριόριστο μπλε της θάλασσας μου εδώ και του ουρανού που ποτέ δεν θα κουραστώ να απολαμβάνω και να ευλογώ κάθε στιγμή που το έχω.

Σήμερα ξύπνησα από εκείνο το όνειρο και σαν μια μικρή ώθηση να ένιωσα μέσα μου να συνεχίσω πιο δυναμικά, να αφήσω τη ψυχή μου να ταξιδέψει και σε άλλους προορισμούς μέχρι να βρει το δικό της λιμάνι. Σαν ένα μικρό παιδί σε αναζήτηση του κρυμμένου θησαυρού που, αν και οι φίλοι του τελικά το φώναξαν προς άλλη κατεύθυνση, να παιξούν ένα άλλο παιχνίδι, αυτό χαίρεται γιατί το έζησε, έπαιξε με τη ψυχή του.

Γιατί ποτέ δεν αποκτήσαμε αμέσως τον κρυμμένο θησαυρό και στήσαμε ολόκληρο παιχνίδι; Γιατί ορισμένες φορές κατσουφιάσαμε αν βρήκαμε αμέσως το κρυμμένο θησαυρό; Γιατί μόλις τον βρήκαμε τον κρύψαμε ξανά φωνάζοντας με τα άλλα παιδάκια "πάλι, πάλι"; Αν όχι γιατί όλη η μαγεία ήταν στο ίδιο το παιχνίδι;

Love, Tatie <3

                                             

Once upon a time, somebody lived happily ever after!

            Κάπως έτσι θα περιέγραφα αυτή τη ζωή μου (έως τώρα) . Αυτόν τον τίτλο θα είχα αν έγραφα (μπα! δεν μου μπαίνουν ιδέες) ένα βιβλίο για μένα και τις εμπειρίες μου σε αυτή τη ζωή. Εύχομαι και πιστεύω ότι μέχρι να φύγω από εδώ, αυτός ο τίτλος θα παραμείνει. Άντε ίσως κάτι τέτοιο «When all the dreams come true». Όσο περνάει η ώρα, μου σκάνε σα μετεωρίτες και άλλοι εναλλακτικοί τίτλοι, να όπως «Α tale of Chatty Tatie» ή «The lord of the blogs» ok το τελευταίο ήταν τραβηγμένο αλλά είπα να το προσπαθήσω. 

            Γιατί αυτό; Γιατί μου ήρθε να γράψω κάτι τέτοιο; Ίσως γιατί διανύω μια περίοδο της ζωής μου τόσο ευτυχισμένη. Ίσως γιατί δεν πιστεύω στο «κακό» το μάτι και πως αν φωνάξω ποσό χαρούμενη είμαι δεν θα πάθω κάτι κακό, αντιθέτως ίσως έτσι να θυμηθούμε και να εμπεδώσουμε ότι στη ζωή δεν είναι ανάγκη να θεωρούμε τους εαυτούς μας ευτυχισμένους μόνο οταν έχουμε ότι ζητάμε (αν και μπορούμε να τα αποκτήσουμε ;) ) αλλά να εκτιμάμε όσα ήδη έχουμε και τα καλά και τα άσχημα (αν και πιο σωστά θα ήταν "και τα καλά και τα μαθήματα"). 'Ισως γιατί αντιλαμβάνομαι τη θετική πλευρα της ζωης! Όπως λέει και η γνωστή φράση με τα λεμόνια "when life gives you lemons, get the salt and tequila!!!".
            Λοιπόν, δεν είναι κακό να κυνηγάει κάποιος τα όνειρα του. Δεν είναι κακό να θέλει να έχει χρήμα, δόξα, άνετη ζωη, τον Brad Pitt ή την Monica Bellucci (pardon me αλλά είμαι μιας άλλης παλιάς σχολής) για σύντροφο. Απλά αν εστιάζει μόνο σε αυτά που θέλει και χάνει τα απλά καθημερινά που τον περιβάλλουν στο «ταξίδι» του για εκεί, τότε χάνει όλη την ουσία!

 Γνωρίζω πως όλα αυτά είναι χιλιοειπωμένα και ότι για κάποιους είναι λίγο υπερβολικά, ότι τη ζωή ίσως έπρεπε να τη βλέπουμε πιο ρεαλιστικά ή με ένα τρόπο τέλος πάντων όχι τόσο αισιόδοξο, αλλά βρίσκεστε στο blog μου άρα θα τα υποστείτε! Ίσως και να συμφωνείτε όμως και θέλετε να τα βλέπετε ξανά και ξανά και νιώθετε να πλημμυρίζετε από αισιοδοξία, τότε πάρετε θέση γιατί θα  συνεχίσω τις φιλοσοφίες 3:) … δεν είναι απειλή, είναι υπόσχεση!!!

Πίνοντας λίγο κρασάκι (τότε έρχονται στο νου τα καλά, χικ!) άρχισα να σκέφτομαι για τη ζωή. Τι είναι η ζωή; Την φαντάστηκα ως ένα σχολείο. Σκέφτηκα οτι και ο πιο σπουδαίος δάσκαλος, ο πιο ικανός καθηγητής, υπήρξε κάποτε μαθητής και γνωρίζει πολύ καλά ότι συνεχίζει να μαθαίνει σε όλη του τη πορεία.

Άρα κάποιοι ερχόμαστε στη ζωή σαν μαθητές και απολαμβάνουμε τα παιχνίδια αυτού του σχολείου, την φιλία, την σπίθα της πρώτης αγάπης, τα πειράγματα από άλλα παιδάκια που δεν είναι πάντα και τα πιο καλόβουλα. Τα καλά του σχολείου και τα μαθήματα. Συνάμα χωρίς να το καταλάβουμε καλά καλά και μεταξύ μας λειτουργούμε σαν δάσκαλοι ο ένας για τον άλλον, ακόμα και τα παιδάκια με το όχι και τόσο  καλόβουλο πείραγμα ή με μια πιο βίαιη πράξη, είναι για εμάς δάσκαλοι.

 Στο χέρι το δικό μας είναι να νιώσουμε το δίδαγμα του. Να θυμηθούμε ότι η ζωή είναι ένα σχολείο, ένα ταξίδι… Και εδώ αρχίζει η άλλη φιλοσοφία μου. Καμιά φορά ερχόμαστε σαν τουρίστες, σαν ταξιδιώτες. Εξερευνούμε πολιτισμούς, συνήθειες, έθιμα, συμπεριφορές, αισθήματα, αρώματα, καταστάσεις και πολλά ακόμη. 

Συνειδητοποιημένοι ότι ήρθαμε στη ζωή για να την βιώσουμε σαν ταξιδιώτες πρέπει να δεχτούμε όλο το πακέτο του ταξιδιού. Να το προσαρμόσουμε στα δικά μας δεδομένα οσο ειναι εφικτό και να προσαρμοστούμε κι εμείς σε αυτο. Να δεχτουμε το κρύο κλίμα της Αλάσκας, τη ζέστη της Σαχάρας, τα έντονα αρώματα της Ινδίας, τους καρχαρίες της Αυστραλίας, την τελειότητα της Ελλάδας (αλίμονο! J ). Πάνω από όλα να το απολαύσουμε! Να το "ξεζουμίσουμε", να μάθουμε από τον πολιτισμό που επιλέξαμε να συναντήσουμε, να παρακολουθήσουμε και να ανταλλάξουμε πληροφορίες, να σεβαστούμε τους συνανθρώπους μας και να κατανοήσουμε ότι κι αυτοί είναι συνταξιδιώτες, συμμαθητές, αδέρφια, άνθρωποι, ψυχές.

Μήπως με τόση ευτυχία να βγω και να αγκαλιάζω όλο το κόσμο?...

Love, Tatie <3

...Η Ιθάκη σ'έδωσε τ'ωραίο ταξείδι.

Χωρίς αυτήν δεν θάβγαινες στον δρόμο.

Άλλα δεν έχει να σε δώσει πια.

Κι αν πτωχική την βρεις, η Ιθάκη δεν σε γέλασε.

Έτσι σοφός που έγινες, με τόση πείρα, 

ήδη θα το κατάλαβες η Ιθάκες τι σημαίνουν.

Ιθάκη, Κωνσταντίνος Π. Καβάφης

ΥΓ: Ευχαριστώ καλή μου Φωτεινή Κ. για το τραγούδι, είναι μια πινελιά που χρειαζόταν στην ανάρτησή μου ..και σε 'μένα ;)

"What is essential is invisible to the eye"...

Με αφορμή το παραπάνω βίντεο έγραψα όσα ακολουθούν..

Μα πως καταλήγω κάποιες φορές σε κάτι βιντεάκια «περίεργα». Έτσι τυχαία έπεσα πάνω και σε αυτό το βίντεο και στο μυαλό μου μόνο λίγες δεν ήταν οι σκέψεις και τα συναισθήματα.

 Ξέρω δεν ζω σε έναν κόσμο ουτοπικό, ξέρω ότι υπάρχουν πολλά τα καλά και τα κακά.. Γνωρίζω, δε λέω, απλά αυτό ήταν κάπως έντονο για μένα, προσωπικά και σκέφτηκα να γράψω γι' αυτό ένα status στο facebook. Μετά όμως όσο πληκτρολογούσα, ήταν πολλά αυτά που έγραφα οπότε δεν ήταν για status, πλέον, όλο αυτό αλλά για εδώ. Για το μέρος που έχω προειδοποιήσει από τον τίτλο και μόνο ότι πρόκειται για πολύ πολυλογία!

Λοιπόν, έχουμε αυτό το βιντεάκι που μου θύμισε καταπληκτικά την σειρά βιβλίων του Scott Westerfeld (Uglies, Pretties, Specials και Extras) και αναρωτιέμαι πρόκειται για μια τριλογία ή κάτι τέτοιο; Πρόκειται για ένα μεμονωμένο φαινόμενο, για ένα αστείο που θα σταματήσει;

Όπως φαίνεται δεν είναι μεμονωμένο περιστατικό γιατί υπάρχει μέχρι μια μη κερδοσκοπική οργάνωση, η “little baby face”, για τέτοιου είδους περιπτώσεις. Δεν πρόκειται για αστείο γιατί σε εκπομπή του cnn σχολιάστηκε ως «what a great story» (τι σπουδαία ιστορία-ίσως για σχολιασμό και σκέψη ΚΑΙ παράδειγμα προς αποφυγήν).

Ένα κοριτσάκι δέχεται ‘bullying’ για την εξωτερική της εμφάνιση οπότε η μαμά της στρέφεται στην μη κερδοσκοπική οργάνωση, που αναφέρθηκε πιο πάνω και το κοριτσάκι υποβάλλεται σε χειρουργική επέμβαση. Βασικά, αρχικά θα ήταν μόνο μια, για τα αυτιά της νέας κοπέλας. Μα ύστερα από παρατήρηση του χειρουργού, ότι η ασύμμετρη μύτη και το πηγούνι θα ήταν πιο έντονα μετά την επέμβαση, θεωρήθηκε απαραίτητο  να υποβληθεί και σε άλλες δυο επεμβάσεις.

Το αποτέλεσμα ένα «όμορφο» κοριτσάκι με συμμετρικά αυτιά – μύτη – πηγούνι. Καρδιά όμως; Ψυχή; Τρόπος σκέψης; Κάτι γι’ αυτά; Και άντε, μετά λέει, η μαμά της θα ακολουθούσε ψυχολογική παρακολούθηση και λογικά κάποια σειρά συνεδριών. Ας υποθέσουμε, μάλιστα, ότι όντως το κοριτσάκι νιώθει καλύτερα και η ζωή της παίρνει μια νέα τροπή. Άλλο είναι αυτό που αναρωτιέμαι εγώ τουλαχιστον. Μήπως κατ' αυτόν τον τρόπο θα μετατραπούμε σιγά σιγά σε μια κοινωνία των “pretties”;

Για όσους δεν έχουν διαβάσει τα βιβλία ας πω συνοπτικά ότι είναι μια κοινωνία ανθρώπων που στο 16^ο έτος τους υποβάλλονται σε όσες χειρουργικές επεμβάσεις χρειάζεται προκειμένου να γίνουν τέλειοι και συμμετρικοί. Λοιπόν, μήπως οδεύουμε προς τα εκεί. Μάλιστα λέει στο βίντεο και ποιο το χρηματικό ποσό που θα χρειαζόταν γι’ αυτή την δωρεάν (thanks to ‘little baby face’) επέμβαση. Ένα σεβαστό ποσό. Ένα ποσό που, ίσως, αν έδιναν το μισό από αυτό για να επενδύσουν σε μια πιο σωστή παιδεία, το πρόβλημα να μην υπήρχε ουσιαστικά!  Μια παιδεία που θα δίδασκε τα παιδιά και τις οικογένειες τους ότι το διαφορετικό δεν είναι συνώνυμο του άσχημου!

Στο σημείο αυτό, να πω πρώτα απ’ όλα μπράβο σε εσάς που αντέξατε να διαβάζεται ως εδώ ( J ) αλλά και τι πιστεύω ότι μπορούμε να κάνουμε. Γι’ αρχή να αγαπάμε τους εαυτούς μας έτσι ΑΚΡΙΒΩΣ όπως είμαστε και έπειτα όλους όσους είναι συγκάτοικοι μας σε τούτο τον πλανήτη, στο μεγάλο μας σπίτι που λέγεται, Γη! Άλλωστε, τι προτιμάμε καλύτερα ένα λιβάδι γεμάτο λουλούδια που είναι πανέμορφα μα τελείως ΟΛΟΙΔΙΑ, ή ένα λιβάδι γεμάτο λουλούδια που είναι τελείως διαφορετικά, με διαφορετικά χρώματα, αρώματα, φύλλα κτλ;;  

Love, Tatie <3

A year gone, a new one just begun.... Happy 2014!

Τους Λαιστρυγόνας και τους Κύκλωπας,

Τον άγριο Ποσειδώνα δεν θα συναντήσεις,

Αν δεν τους κουβανείς μες στην ψυχή σου,

Αν η ψυχή σου δεν τους στήνει εμπρός σου.

Κάπως έτσι λοιπόν θα αρχίσω σήμερα. Κάπως έτσι θα ευχηθώ καλή χρονιά και όμορφο και δημιουργικό το 2014. Το 2013 ελπίζω να δίδαξε σε όλους μας. Προσωπικά με δίδαξε πολλά, ήταν μια όμορφη χρονιά με όλο το πακέτο, χαρές-λύπες-παθήματα-μαθήματα κλπ.

Με δίδαξε ότι  την ευτυχία την δημιουργούμε, δεν την αποκτούμε. Είναι ωραίο ένα χάδι, ένα φιλί, ένα δώρο που είχες ευχηθεί να έχεις, μια έκπληξη από την οικογένεια σου, ένα πάρτυ με φίλους και ξενύχτι και χορός μέχρι το πρωί. Αλλά εξίσου ωραίο είναι και το χουχούλι το πρωί κάτω από τη κουβέρτα, ο ελληνικός της γιαγιάς που κάθε μέρα είναι διαφορετικός, τα (απρόσμενα) αστεία στην ουρά της τράπεζας με τους διπλανούς σου, τα φασολάκια της μαμάς ενώ ζήτησες κάτι άλλο, το άρωμα της θάλασσας που φτάνει έως και το μπαλκόνι σου, ένας περίπατος στο βουνό ακόμα κι αν βρέχει.

Η ευτυχία ξεκινά από εμάς, για εμάς. Θα προσπαθήσω φέτος να το κάνω πράξη αυτό που διδάχτηκα πέρσι. Δεν υπάρχει καλύτερο πράγμα από το να ανακαλύψουμε ότι αν δεν μεριμνήσουμε εμείς οι ίδιοι για τη χαρά μας, τότε ποιος θα το κάνει;

Καλή χρονιά, λοιπόν, με ένα μεγάλο χαμόγελο για όλους, με αισιοδοξία ακόμα και όταν οι καταστάσεις είναι αντίθετες σε αυτό, με ειλικρινή και αφιλοκερδή αγάπη, με δύναμη και κουράγιο γιατί η ζωή δεν είναι μονό οι καλές στιγμές, όταν ζεις δέχεσαι όλο το πακέτο.

Love, Tatie <3

..να εύχεσαι να ‘ναι μακρύς ο δρόμος,

γεμάτος περιπέτειες, γεμάτος γνώσεις.

Ιθάκη, Κωνσταντίνος Π. Καβάφης