Μια αστραπή είναι η ζωή, μα προλαβαίνουμε.

Σα να πέρασε πάλι λίγος καιρός από την τελευταία μου ανάρτηση. Αν και είναι τόσα πολλά αυτά που θέλω να μοιράζομαι εδώ στο blog μου αλλά ο χρόνος νομίζω είναι λίγος.. Πέρασε και το Πάσχα και όλη η αίθουσα τοκετού ήταν γεμάτη Easter bunnies! Στα πιο απίθανα σημεία έβρισκες και ένα σοκολατένιο λαγουδάκι. Μπορεί κοκορέτσι να μην έφαγα του σκασμού, αλλά να ‘ναι καλά τα σοκολατένια λαγουδάκια, έφαγα σοκολάτα του σκασμού. 

Επιτέλους, λοιπόν, μπήκε η άνοιξη και αν όχι όλα, σχεδόν όλα έχουν γίνει πράσινα πάλι ή χρωματιστά. Να υπενθυμίσω ποσό αγαπώ ότι εδώ τα χρώματα είναι τόσο ζωντανά. Λατρεύω να γυρίζω από τη βραδινή μου βάρδια και να βλέπω τα δέντρα που τόσο καιρό έβλεπα γυμνά, τώρα γεμάτα φύλλα και χρώματα.

Ακόμα πιο πολύ λατρεύω να γυρίζω σπίτι γνωρίζοντας ότι «πήγε καλά». Και αυτό θα είναι το θέμα αυτής της ανάρτησης μου. Έναυσμα ήταν ένα επείγον περιστατικό που βίωσα πρόσφατα. Τα επείγοντα περιστατικά είναι ένα συχνό φαινόμενο, είτε μας αρέσει είτε όχι -μάλλον το δεύτερο- , αλλά περιστατικά σαν αυτό που θα αναφέρω δεν είναι συχνά (ευτυχώς) και είναι από αυτά που σε ταρακουνούν και σου υπενθυμίζουν τόσα πολλά μέσα σε λίγα λεπτά.

 Πρώτα απ' όλα, εμένα μου υπενθυμίζουν πόσο αγαπώ αυτό που κάνω ακόμα και αν με τρομάζει κάποιες φόρες. Ναι, κάποιες φόρες με τρομάζει τόσο το επάγγελμα μου που αναρωτιέμαι αν θα ήταν καλύτερα να γίνω συγγραφέας, μετά το ξανασκέφτομαι και λέω εδώ μετά βίας γράφω στο βλογκ μου και πώς γράφω μάλιστα! Άσε καλύτερα.

Είναι μεγάλη ευθύνη, μα είναι και μια ικανοποίηση ότι σαν άνθρωπος πρόσφερα σε τούτη την ζωή , δεν ξέρω τι θα κάνω στην επομένη , ίσως όντως να γίνω συγγραφέας, αλλά σε αυτήν έκανα ότι καλύτερο σαν άνθρωπος προς άνθρωπο.

Λοιπόν πρόσφατα είδα στα μάτια μιας γυναίκας τον φόβο ότι η ζωή της «φεύγει». Όσο ακραίο κι αν ακούγεται είναι κάτι πιθανό. Κάποτε μάλιστα μια καθηγήτρια μου μας είχε πει «η γυναίκα στην γέννα είναι με το ένα πόδι στον τάφο όσο ακραίο κι αν ακούγεται». Είναι μια πανέμορφη στιγμή για την γυναίκα, είναι ένα θαύμα , μα μην ξεχνάμε ότι η πραγματικότητα είναι και αυτή. Η γυναίκα κάποιες φόρες πριν, κατά την διάρκεια ή και μετά τον τοκετό είναι σε κίνδυνο, όπως όλοι μας σε διαφορές καταστάσεις, απλά τον τοκετό τον έχουμε συνδυάσει πιο πολύ με το πανέμορφο γεγονός του ερχομού μιας νέας ψυχής παρά με τον κίνδυνο.

Είχα να δω και να νιώσω τέτοιο περιστατικό εδώ και κάποιο καιρό. Το συναίσθημα ότι σε δευτερόλεπτα η ζωή αλλάζει δραματικά. Τα επίπεδα οξυγόνου στο σώμα της γυναίκας μειώθηκαν, ο σφυγμός αυξήθηκε, οι κόρες διεστάλησαν , η όραση περιορίστηκε και όλα ήταν θαμπά,  η αρτηριακή πίεση έπεσε  και η ίδια ένιωσε ότι τα πράγματα πήραν άλλη τροπή από εκείνη που φανταζόταν.

Όλο το προσωπικό έγινε ένα και δυνατό για το καλό αυτής της γυναίκας! Όλοι ήξεραν τι να κάνουν και όλοι βάλαμε στην άκρη την κούραση όλης της βάρδιας, προσωπικούς προβληματισμούς και όποιο σωματικό ή ψυχικό εμπόδιο. Το αποτέλεσμα ήταν καλό, ευτυχώς και σήμερα το μοιράζομαι με χαρά μαζί σας. Για να μοιραστώ τι νιώθω ότι σου υπενθυμίζουν τέτοια περιστατικά.

Σου υπενθυμίζουν λοιπόν  ότι τα πράγματα δεν έρχονται πάντα όπως τα θέλουμε χωρίς να σημαίνει  ότι δεν έχουμε τη δύναμη να τα αλλάξουμε, χωρίς να σημαίνει ότι δεν χρειαζόμαστε την βοήθεια άλλων. Σου υπενθυμίζουν πόσο σπουδαίο είναι να έχεις νιώσει την αγάπη των άλλων και ακόμα καλύτερα πόσο σπουδαίο να έχεις πει ή να έχεις δείξει πόσο αγαπάς.

Τέτοια περιστατικά σου υπενθυμίζουν ότι το να αναπνέεις , να βλέπεις, να ακούς, να νιώθεις είναι τόσο δεδομένα μα τόσο ουσιαστικά και δεν τα υπολογίζουμε παρά μόνο ίσως σε τέτοιες καταστάσεις.

Αυτό το πρωί λοιπόν και κάθε πρωί που θα ξυπνήσουμε για μια στιγμή ας πούμε ευχαριστώ για αυτά αρχικά, τα βασικά και που τα έχουμε δεδομένα τόσα χρόνια και μετά από μια βαθιά ανάσα να πούμε, «για πάμε καρδιά μου»..
Love, Tatie <3

Life's a journey not a destination..

               Το παιχνίδι λοιπόν, μέχρι τώρα πάει καλά στην Αγγλία! Ξένη μέσα σε ξένους, ξένα μέρη, ξένες συνήθειες, μα συναρπαστική εμπειρία. Μεγάλη εμπειρία! Αυτή η χώρα και οι όμορφοι άνθρωποι της με αγκάλιασαν αμέσως και με διδάσκουν, αυτή η εμπειρία με διδάσκει πολλά που σαν καλή πολυλογού θα μοιράζομαι μαζί σας!

               Αυτή την στιγμή αγκαλιά με τον υπολογιστή της καλής μου μαμάς στο πατρικό μου στην Ελλάδα, με μια ωραία κούπα ελληνικό καφέ. Στο πατρικό μου, ε; Πόσο διαφορετικά ακούγεται τώρα. Έχει άλλη αξία πια. Όλα τα βλέπω αλλιώς και αναρωτιέμαι άραγε είναι η "ξενιτιά" που τους δίνει άλλη όψη, είναι η ιδέα μου, είμαι εγώ που τα βλέπω όλα, πλέον, αλλιώς;

                     Ναι, όλα τα βλέπω και τα νιώθω αλλιώτικα. Τα χρώματα ξαφνικά έγιναν πιο έντονα, πλέον εστιάζω σε σημεία του ορίζοντα που παλιά δεν πρόσεχα, τόσο που νομίζω κάποιες φόρες ότι είμαι σε άλλο μέρος από αυτό που μεγάλωσα. Τώρα, κάθε φόρα που επιστρέφω βουρκώνω όταν φτάνουμε στο αεροδρόμιο και δακρύζω όταν φτάνω στο χωριό μου και βλέπω αυτή την ετοιμόρροπη πινακίδα στον δρόμο να γραφεί με ελληνικούς και λατινικούς χαρακτήρες την ονομασία του χωριού μου. 

                    Τρίτη φόρα που ήρθα και πάλι το ίδιο συναίσθημα. Η μόνη διαφορά σε αυτό το ταξίδι ήταν ότι αυτή την φορά βούρκωσα και όταν έφευγα από την Αγγλία, από τη νέα πατρίδα μου, μάλλον καλό σημάδι ότι αγκαλιαζόμαστε πλέον και οι δυο, μάλλον τώρα αγκαλιάζω και εγώ την απόφαση που είχα πάρει σχεδόν ένα χρόνο πριν! 

               Ωραία τα πολλά λόγια, μα ας πω και τι έχω διδαχτεί μέχρι τώρα. Να υπενθυμίσω, στο σημείο αυτό, τους αμέτρητους αναγνώστες του βλογ μου (!), ότι στο blog αυτό και επομένως στην ανάρτηση αυτή λέω τις δίκες μου απόψεις και εμπειρίες και ο σκοπός είναι όποιος διαβάζει τις αναρτήσεις μου να νιώθει ότι απλά χαίρομαι να μοιράζομαι τις εμπειρίες μου, τις ιδέες μου, τις πιο άκυρες σκέψεις μου, τίποτα λιγότερο, τίποτα παραπάνω! 

               Λοιπόν, διδάχτηκα (πάλι) ότι ο χρόνος είναι το σπουδαιότερο κομμάτι τούτης της όμορφης ζωής! Το ομορφότερο δώρο, το πολυτιμότερο και δυστυχώς μη αναστρέψιμο.. Ο χρόνος με τον εαυτό μας, μονό με τον εαυτό μας! Ο χρόνος με όσους αγαπάμε. Ο χρόνος που σπαταλάμε με ότι δεν αξίζει τον χρόνο μας! Νομίζω το έχω αναφέρει και σε παλαιότερη ανάρτηση μα, αυτή είναι η αλήθεια, μέσα από αυτή την εμπειρία πρώτα απ’ όλα ένιωσα στο πετσί μου πόσο σπουδαίο πράγμα είναι ο χρόνος!

              Έπειτα, έμαθα πόσο σημαντικές αρετές είναι η υπομονή, η επιμονή, το κουράγιο και η αισιοδοξία. Είναι από τα ποιο βασικά πινέλα που δίνονται σε όλους και όποιος θέλει τα χρησιμοποιεί. Αυτά είναι ίσως λίγο πιο βαριά να τα κουβαλάς σε όλη σου τη ζωή, μα άμα αντέχεις ανταμείβεσαι καλά. Γιατί δυστυχώς υπάρχουν και άλλα πινέλα πιο ελαφριά που καμιά φόρα τα χρησιμοποιούμε πιο συχνά, τα πινέλα της απελπισίας, της απαισιοδοξίας και του φόβου.. Υπάρχουν πολλά πινέλα αλλά εμείς είμαστε οι καλλιτέχνες, εμείς αποφασίζουμε ποια θα χρησιμοποιήσουμε.

              Τα χρώματα τα αποκτάμε είτε μονοί μας, είτε μας τα "δίνει" η ζωή... Εμείς οι καλλιτέχνες όμως όπως είπα έχουμε τον έλεγχο για το ποια και πως θα τα χρησιμοποιήσουμε. Χμμμ κάποιος άρχισε της αμπελοφιλοσοφίες πάλι. Παλιά μου τέχνη κόσκινο, που λέμε στο χωριό μου.

Έμαθα να κάνω αγγλικό τσάι και τοστ! Έμαθα ότι κι εδώ υπάρχουν αρκετά ωραία φαγητά και όχι μόνο fish and chips (το οποίο λατρεύω by the way!) , έμαθα να οδηγώ στα αριστερά και με δεξιοτίμονο. Έμαθα πως να κλειδώνω και να ξεκλειδώνω τις πόρτες εδώ (τραβάς το πόμολο προς τα πάνω ;) ) . Έμαθα ότι όντως η βασίλισσα εδώ είναι είδωλο!

Έμαθα ποσό σκάρτη είναι η Ryan Air αλλά πάλι αυτή χρησιμοποιώ γιατί τι να κάνουμε είναι η πιο οικονομική. Έμαθα ότι εδώ τα σύννεφα κινούνται τόσο γρήγορα, μαγικά! Βεβαία τόσο μαγικά που εδώ ισχύει ότι ο καιρός κάνει του κεφαλιού του! Βάση αυτού έμαθα να παίρνω πάντα ομπρέλα όταν βλέπω ήλιο και να μην ντύνομαι βαριά άμα δω σύννεφα γιατί πολύ απλά θα αλλάξει ο καιρός στο επόμενο μισάωρο!

Έμαθα ότι υπάρχουν πολλά ωραία μέρη (πάρκα, ποτάμια, θάλασσες – καλά το τελευταίο απέχει αρκετά από το χωριό μου στην Αγγλία- ) για να πας για περίπατο και να το απολαύσεις. Έμαθα να ακούω την καρδιά μου και πως αυτό είναι το παν! Πολλά έμαθα από τα πιο άπλα μέχρι τα πιο μεγάλα (που μετά τα κάνω αμπελοφιλοσοφίες) και έμαθα ότι κάθε ένας μπορεί να βιώνει παρόμοιες καταστάσεις μα τις βιώνει τόσο διαφορετικά και ξεχωριστά. 

Έτσι μέχρι να φτάσω στον προορισμό μου θα απολαμβάνω το ταξίδι, τα μαθήματα και όλο το πακέτο της ζωής, τα οποία θα μοιράζομαι εδώ στο blog μου.. Και το ίδιο εύχομαι σε εσάς, να απολαμβάνετε όσο μπορείτε, ότι μπορείτε. 

Love, Tatie <3