Μια φορά και έναν καιρό.. γύρευε ποιόν καιρό όμως κάθε φορά!

[κάποια στιγμή του 2019]           

             Ένα έχω να πω (καλά όχι μόνο ένα, αλλά τρόπος του λέγειν).. Ο χρόνος είναι ύπουλο πράγμα! Είναι το μόνο "πραγμα" οπου αργά και σχεδόν βασανιστικά προχωράει και δε ρωτάει. Δεν περιμένει. Δε γυρίζει πίσω. Απλά προχωράει.

             Ναι, έχω πει σε παλιότερη ανάρτηση ότι είναι ό,τι πιο πολύτιμο έχουμε. Τι πάει να πει δεν το έχω αναφέρει? Είμαι σίγουρη το έχω ξαναπεί. Ε τέλος πάντων το λέω τώρα. Ναι είναι ό,τι πιο πολύτιμο έχουμε, αλλά παράλληλα μπορεί κανείς να πει πως ο χρόνος είναι και ύπουλος..

            Αφορμή για την ανάρτηση μου αυτή , ο ανιψιός μου. Είχε τα γενέθλιά του πριν κάποιες μέρες. Το πλάσμα μου έκλεισε τα εφτά! 

[ένα χρόνο αργότερα..]   

            Δε μπορώ να το πιστέψω πως πέρασαν πάλι δύο χρόνια, δε μπορώ να πιστέψω πόσο αργά γράφω σ' αυτό το blog που υποτίθεται είμαι πολυλογού! 

    Well that was written a long time ago and from my Greek laptop.. I only just realised that my current laptop is of English nationality and doesn't have Greek keyboard. Lovely! So you'll all have to put up with my basic English, I suppose, lots of grammar mistakes and maybe some expressions not making much sense. Oh well.. when life gives you lemons ask for tequila and salt.

    

    So I had started this post a couple of years ago. Wow! It feels like yesterday my nephew was turning seven and in a couple of days (assuming I will finish and actually post it this time) he will be nine years old. Also, I have another nephew now. My little godson to be. I love them to bits. They're my life. They kept me going when I was thinking what a crap year it has been. (excuse my French)     

   

(it's time - imagine. dragons)

            Can I now moan about what a year 2020 has been? Is that alright? I mean it's still going.  Now and forever everyone will remember this crazy covid 19 era! Do I need to go into more details, I think not. 

    

[2022...almost 2023]

            Oops, I did it again.... Ακριβώς, όπως θα το έλεγε και η Britney!

            Από που να αρχίσω, ειλικρινά και που να τελειώσω; Ίσως από το γεγονός ότι έχω να 'πολυλογήσω' από το 2019! Ίσως να συνεχίσω να αμπελοφιλοσοφώ για τον χρόνο και για το αν τελικά είναι ύπουλος η όχι;.. Ίσως να γράψω για τα τελευταία 3 χρόνια 'τρέλας' που όλοι βιώσαμε... Ίσως να γράψω για το halloween που ειναι και πιο επικαιρο! Ή μηπως για το καινουργιο μου λαπτοπ που εχει ελληνικο πληκτρολογιο (kind of)!

            Νομίζω το πως ξεκινά και εξελίσσεται η ανάρτηση μου, μιλάει από μόνο του για το γεγονός ότι ο χρόνος κυλάει και δεν περιμένει (στην περίπτωση μου, δεν περιμένει πότε θα πάρω απόφαση να τελειώσω αυτήν την ανάρτηση! 😅). Και αυτό το γεγονός, για μένα εννοείται, κρύβει λίγο ενθουσιασμό, κρύβει λίγο άγχος, πολλά συναισθήματα τέλος πάντων! Αλλά σάμπως τον νοιάζει τον χρόνο.. Εκεί αυτός, προχωράει.

            Saying that, με αυτά και με τ'αλλα, προχώρησε και όσο είχαμε αυτήν τη διάσημη πανδημία του κορονοϊού! Εδω κολλαει αυτο που αναφερα καπου στην αρχη της αναρτησης μου, οτι καποιες φορες ο χρονος προχωραει σχεδον βασανιστικα! Ετσι βασανιστικα προχωρουσε κατα τη διαρκεια της πανδημιας. Βεβαια προχωρησε. Και τωρα το 2022 σχεδον τελειωσε κι αυτο, και εγω αναρωτιεμαι που πηγαν ολα αυτα τα χρονια? Σα χτες αμπελοφιλοσοφουσα για τον 'υπουλο χρονο'! 

            Κάπου εδώ, ομως, πρέπει να κλείσω αυτήν την ανάρτηση (μου πήρε μόνο λίγα χρόνια).. Λοιπόν, αν μου έμαθε κάτι αυτη η πανδημία, είναι πως ο χρόνος κι ας τον ονοματίζω 'ύπουλο', ισως γιατί δεν μπορώ να τον ελενξω (how selfish of me!), είναι πραγματικά τόσο ξεχωριστός! Τόσο σπουδαίος! Ξερω θα μου πειτε γινομαι 'banal'. Μα ελα μου που αυτο ηταν ισως το μεγαλυτερο μαθημα που διδαχτηκα. Οτι ο χρονος που περναμε με τον εαυτο μας, με αυτους που πραγματικα αγαπαμε, με εμπειριες που διαλεγουμε προσεκτικα ειναι ο,τι πολυτιμοτερο εχουμε! Μην αναβάλουμε τίποτα αν μπορούμε να το κάνουμε αυτήν την στιγμή.

    Γι'αυτό, αν δεν το έχω πει ήδη μέχρι τώρα, σας ευχαριστώ όλους, εσάς τους λίγους και καλούς που διαθέτετε χρόνο διαβάζοντας τις Τατιστικες μου αμπελοφιλοσοφίες 😁 και που 'στε.. μπορεί όντως ο χρόνος να κυλάει σα νερό, μπορεί κάποιες φορές να είναι "ύπουλος" ή και βασανιστικός όμως είναι δικός μας να τον αξιοποιήσουμε με τον καλύτερο δυνατό τροπο! Εγώ για παράδειγμα πάω να σκαλίσω την κολοκύθα μου και να αγοράσω γλυκάκια να μη με κάνουν trick τα παιδακια 😜 👻

            

Love, Tatie 🌹

            

(Το παράπονο - Ε. Αρβανιτακη)

St. Valentine's Day ... 👍 or 👎 To be (in love) or not to be (in love again) ...

        Δεν μπορώ να πιστέψω ότι πάει ένας χρόνος πάλι από την τελευταία μου ανάρτηση! Μόνο στα "χαρτιά" είμαι πολυλογού απ' ότι φαίνεται.. 😑
       Πριν πω όμως οτιδήποτε άλλο, ας θυμηθούμε ότι σήμερα είναι η παγκόσμια ημέρα ευαισθητοποίησης του παιδικού καρκίνου.. Αυτό. Θα αφιερώσω αυτήν την ανάρτηση σε αυτούς τους μικρούς ήρωες.. Ξέρω ότι η ανάρτηση μου είναι για του Αγίου Βαλεντίνου δηλαδή για κάτι μάλλον τόσο ρηχό απέναντι στους μικρούς αυτούς ήρωες αλλά και πάλι.. Θα μιλήσω για αγάπη και αυτό συνδέεται κάπως. Θα μιλήσω για αγάπη μέσα από τα δικά μου τοξοτίστικα μάτια 😍 και για λίγο έρωτα.. (αλίμονο 😊)

       Κάθε χρόνο λοιπόν έρχεται και αυτή η μέρα που απόψεις διίστανται, ζευγάρια ανακοινώνουν ότι θα παντρευτούν, ζευγάρια ανακοινώνουν ότι χωρίζουν, κρυφοί έρωτες βγαίνουν στην επιφάνεια, κρυφοί έρωτες παραμένουν κρυφοί και το εμπόριο σίγουρα βγάζει κάτι παραπανω.. και πάει λέγοντας. Τι είναι όμως αυτή η μέρα? Υπερεκτιμημένη όντως? Απλά μια ακόμη μέρα? Μια ευκαιρία να δεις πόσο σε αγαπά? Υπάρχει αγάπη? Είναι ίδια για όλους? Όπα όπα.. πολλά ερωτήματα ακόμα και για μια πολυλογού σαν κι εμένα !

       Κατά την ταπεινή μου μα αλάνθαστη άποψη υπάρχη αγάπη απλά μάλλον είναι τόσο διαφορετική για τον καθένα (σσ γι' αυτή την περίπτωση μιλάω μόνο για την ερωτική αγάπη - αν υποθέσουμε ότι κατηγοριοποιείται η αγάπη) . Και μετά την τελευταία μου εμπειρία μέχρι και ο έρωτας εκφράζεται ή βιώνεται τόσο διαφορετικά από άνθρωπο σε άνθρωπο. Αυτό όμως δεν είναι και νέο. Όλοι είμαστε τόσο διαφορετικοί, δεν υπάρχει κανόνας. Υπάρχει πλειονότητα μα όχι κανόνας.. και υπάρχει και κάτι άλλο μαγικό.. Αυτογνωσια. Το έχω αναφέρει και σε άλλη ανάρτηση είμαι σίγουρη. Με λίγα λόγια να κοιτάς εσύ πως νιώθεις, αν εσύ αγαπάς και τι αγαπάς. Άλλωστε λέμε "σε αγαπώ" , δεν λέμε ποτέ "μ' αγαπάς", πως μπορείς να κάνεις τέτοια δηλωση? Δηλώνουμε τι νιώθουμε εμείς, τώρα τι κάνει ο άλλος, είναι άλλη ιστορία.
       Λοιπόν πριν κάνεις μια τέτοια δήλωση για κάτσε σκέψου το καλά. Εδώ κολλάει η αυτογνωσία. Βγες μια βόλτα, ή βάλε αυτό το τραγούδι που σε εμπνέει, ή ένα ποτηράκι κρασί βρε αδερφέ και αναρωτήσου, για ποιον αγαπάς αν όχι για τον ίδιο σου τον εαυτό? Για τις ενδορφίνες που λένε οι φίλοι μας οι επιστήμονες .. Και αν όντως αγαπάς για τον εαυτό σου, αυτό τι? Σε κάνει εγωιστή? Είναι εγωισμός? Ή αξιοπρέπεια? Και αν αγαπάς για εσένα ,τότε θες και αντάλλαγμα? Δεν σου φτάνει το υπέροχο αυτό συναίσθημα της αγάπης? Εσύ απλά αγάπα και άσε την πολυλογία! 😱 😂
       Για μένα λοιπόν το να αγαπάς και το να είσαι ερωτευμένος είναι δύο τόσο διαφορετικές καταστάσεις. Ούτε καν δύο όψεις του ίδιου νομίσματος. Η αγάπη είναι εξολοκλήρου δικό σου θέμα. Όμως ο έρωτας, το να είσαι ερωτευμενος, είναι πάρε δώσε.. Είναι αλισβερίσι που λέμε στο χωριό μου. Είναι πόλεμος. Που πολεμάς για τον ίδιο σκοπό αλλά με τον δικό σου τρόπο και στον δικό μου κόσμο άλλες φορές είσαι αντίπαλος και άλλες σύμμαχος με τον σύντροφό σου. Έρωτας είναι σαν τη φωτιά.. ο ένας κρατά το σπίρτο και ο άλλος την επιφάνεια να το ανάψει. Τα ξύλα τα έχουν βάλει μαζί.. Άλλα μικρά άλλα μεγάλα, κάποια τα έφεραν από μακριά με κόπο (γιατί η φωτιά το αξίζει πως να το κάνουμε) άλλα από κοντά χωρίς κόπο. Αλλά φέρνουν και οι δύο ξύλα  και την φωτιά την ανάβουν και οι δύο μαζί.

     
            Έρωτας είναι οι πεταλούδες στο στομάχι... Είναι η ανάγκη να βλέπεις τον άλλον.. Να περνάς χρόνο μαζί του.. Έρωτας είναι αν έχεις καιρό να δεις τον σύντροφό σου, να σου λείπει και όταν τον βλέπεις οι πεταλούδες να κάνουν μεγαλύτερο πάρτυ! Να περνάς του Αγίου Βαλεντίνου μαζί ακόμα και αν θεωρείς ότι είναι μια ακόμα εμπορική γιορτή μόνο και μόνο γιατί ξέρεις ότι ο σύντροφός σου θα χαρεί .. Βέβαια δεν περιμένεις μόνο αυτή τη μέρα, κάνεις κάθε μέρα να μοιάζει σαν Αγίου Βαλεντίνου .. Έρωτας είναι οι μικρές υποχωρισεις και από τους δύο αλλά ΠΟΤΈ ο συμβιβασμός!
       Ο έρωτας για μένα δεν χωράει σε καλούπι και δεν κοιτά ταμπέλες... Έρωτας είναι κάτι πανέμορφο αλλά ποτέ κάτι μονόπλευρο.. Είναι σαν ουράνιο τόξο 🌈 θέλει τον ήλιο όμως θέλει και τη βροχή.... Είναι όλα ή τίποτα! Δεν υπάρχει μετριότητα στον έρωτα.. Δε πρέπει να δεχτείς τη μετριότητα.. Και πάνω απ' όλα να μην αφήσεις να είναι μονόπλευρος! Δεν πρέπει να υπαρχει μονόπλευρος έρωτας.. Αν αντιληφθείς κάτι τέτοιο, έχεις μια επιλογή... Τρέξε! Μάζεψε τα ξύλα σου, πάρε το σπίρτο σου, πάρε τον ήλιο σου και τρέξε.. θα βρεθεί άλλος να ανάψετε τη φωτιά , και να απολαύσετε το ουράνιο τόξο..
       Love, Tatie ❤

Η Μακεδονία είναι Ελληνική .-

(Ωραία διασκευή , μετά το 01:11 αρχίζει το κομματι  🎶😉) 

         Μάλλον έτσι θα πάει. Κάνα δυο αναρτήσεις το χρόνο. Μα τι σόι πολυλογου είμαι τέλος πάντων ; Καλή χρονιά λοιπόν! Όμορφη! Διαφορετική! Με νέες εμπειρίες! Με νέα ταξίδια! Με περισσότερα γέλια! Με περισσότερα λεφτά (για τα ταξίδια 😜 ) Με περισσότερα όνειρα! Με περισσότερη υπομονή και επιμονή ! Με περισσότερη σοκολάτα (γιατί έτσι)! Με καλή τύχη!

          Δεν μπορώ να πω ότι το 2017 ήταν  από τις ωραιότερες χρονιές, αλλά όσο αναπνέω και χαμογελάω (με όλα μου τα δόντια 😌) μπορώ να πω ότι δεν ήταν και από τις χειρότερες. Έκανα αρκετά roadtrips  στην Αγγλία και στην Ουαλία, πήγα αρκετές φορές Ελλάδα γιατί πώς να το κάνουμε αδυναμία είναι αυτή. Γνώρισα άτομα που με δίδαξαν πράγματα για τη ζωή και τον εαυτό μου. Μοιραστήκαμε στιγμές. Γνώρισα τοπία που μου δίδαξαν ότι ο κόσμος μου ζούμε είναι τόσο όμορφος και μου θύμισαν πόσο πολύ θέλω να γνωρίσω κι άλλες γωνιές  του. 

          Αυτή τη στιγμή που γράφω στη χώρα μου υπάρχει ένα σημαντικό ζήτημα (βασικά πολλά ζητήματα αλλά τώρα θα μιλήσω για το πιο επίκαιρο ) , το μακεδονικό. Και θέλω να αφιερώσω χρόνο και σειρές από την ανάρτηση μου γιατί με προβλημάτισε τις τελευταίες μέρες. Με προβλημάτισε γιατί μου έβγαλε πολλά συναισθήματα. Πίκρα, θυμό, αγάπη, νοσταλγία είναι ορισμένα από αυτά. Ας ξεκαθαρίσουμε κάτι από την αρχή, κάτι που δεν χωρά αμφισβήτηση ή διαπραγμάτευση. Η Μακεδονία είναι μόνο ελληνική. Ήταν, είναι και θα είναι. Αλλά όλος αυτός ο ντόρος με πήγε πίσω στο 2015.

          5 Ιουλίου του 2015, μια ημερομηνία που δεν θα ξεχάσω. Ίσως κανένας Έλληνας. Μια μέρα που πίστεψα με όλη μου την ψυχή οτι έχω φωνή ότι έχω δύναμη να δημιουργήσω το μέλλον μου (με όποια δυσκολία) στην Ελλάδα, ελεύθερη! Με κόστος, σίγουρα θα υπήρχε, ήμουν όμως έτοιμη. Φώναξα με όλη μου τη καρδιά ΟΧΙ! Ένιωσα στις φλέβες μου τον Μεταξά για λίγο! 😊 Ένιωσα περηφάνια που μου δόθηκε αυτή η ευκαιρία να έχω φωνή για το μέλλον μου, για το έθνος μου. Στοιχείο της δημοκρατίας. Δημοκρατία ,κάτι που κληρονόμησε όλος ο κόσμος από τους προγόνους μου. Όλοι όμως ξέρουμε τον επίλογο. Πως το δυνατό όχι από τον λαό, έγινε ναι από τους πολιτικούς . Εκεί ένιωσα κενό. Απογοήτευση και προδοσία. Ένιωσα ότι έκλαψαν μαζί με εμάς, τότε και όλοι οι πρόγονοι. 

       Και προβληματίστηκα. Γιατι ακόμα και να ήμουν στην Ελλάδα, δεν ξέρω αν θα πήγαινα να διαδηλώσω. Ακόμα και αν έμενα στην Αθήνα, δε νομίζω να πήγαινα να διαδηλώσω. Δηλαδή από δω και πέρα θα προτιμώ να μην κάνω τίποτα; Θα θεωρώ ότι είναι ανώφελο να μάχομαι για την πατρίδα μου; Και τι με κάνει αυτό; Πώς να με χαρακτηρίσω; Αλήθεια με προβλημάτισε.
         Θέλω λοιπόν να πω μπράβο σε όσους διέθεσαν λεφτά από το υστέρημα τους, δύναμη ψυχής από την πονεμένη ψυχή τους, και χρόνο που είναι ίσως οτι πιο πολύτιμο. Μπράβο που δεν το βάζετε κάτω και που μου θυμίζετε ότι ο αγώνας δεν πρέπει να σταματά! Όπως είπα πριν προβληματίστηκα και δεν ξέρω αν θα κατέβαινα στη διαδήλωση εκείνη την Κυριακή στις 4/2/18 , αλλά τώρα ξέρω ότι στην επόμενη θέλω να είμαι!

         Γιατί η Ελλάδα μας, είμαστε εμείς! Όχι οι πολιτικοί που πιστέψαμε ότι ίσως μας έδιναν κάτι παραπάνω απο τις προηγούμενες κυβερνήσεις! Μας έδωσαν για λίγο ελπίδα , αυτό τους το αναγνωρίζω, αλλά μας την πήραν με το χειρότερο τρόπο. Τρίτη και 13 δεν είναι γρουσουζιά για μένα! Όσο υπάρχουν άνθρωποι να κυβερνούν χωρίς αγάπη για την πατρίδα, όσο υπάρχει λαός που δεν αγαπά τον εαυτό του και τον συνάνθρωπο του. Αυτό είναι γρουσουζιά!
         Καλημέρα, καλή τρίτη και 13! Με αγάπη... Αφιλοκερδή αγάπη! Με θάρρος και πίστη στον κυβερνήτη, στο πνεύμα μέσα μας. Με υπομονή και επιμονή. Χωρίς ελπίδες, χωρίς φόβο όπως έλεγε ο αγαπημένος Νίκος Καζαντζάκης!
         Love, Tatie ❤

Μια αστραπή είναι η ζωή, μα προλαβαίνουμε.

Σα να πέρασε πάλι λίγος καιρός από την τελευταία μου ανάρτηση. Αν και είναι τόσα πολλά αυτά που θέλω να μοιράζομαι εδώ στο blog μου αλλά ο χρόνος νομίζω είναι λίγος.. Πέρασε και το Πάσχα και όλη η αίθουσα τοκετού ήταν γεμάτη Easter bunnies! Στα πιο απίθανα σημεία έβρισκες και ένα σοκολατένιο λαγουδάκι. Μπορεί κοκορέτσι να μην έφαγα του σκασμού, αλλά να ‘ναι καλά τα σοκολατένια λαγουδάκια, έφαγα σοκολάτα του σκασμού. 

Επιτέλους, λοιπόν, μπήκε η άνοιξη και αν όχι όλα, σχεδόν όλα έχουν γίνει πράσινα πάλι ή χρωματιστά. Να υπενθυμίσω ποσό αγαπώ ότι εδώ τα χρώματα είναι τόσο ζωντανά. Λατρεύω να γυρίζω από τη βραδινή μου βάρδια και να βλέπω τα δέντρα που τόσο καιρό έβλεπα γυμνά, τώρα γεμάτα φύλλα και χρώματα.

Ακόμα πιο πολύ λατρεύω να γυρίζω σπίτι γνωρίζοντας ότι «πήγε καλά». Και αυτό θα είναι το θέμα αυτής της ανάρτησης μου. Έναυσμα ήταν ένα επείγον περιστατικό που βίωσα πρόσφατα. Τα επείγοντα περιστατικά είναι ένα συχνό φαινόμενο, είτε μας αρέσει είτε όχι -μάλλον το δεύτερο- , αλλά περιστατικά σαν αυτό που θα αναφέρω δεν είναι συχνά (ευτυχώς) και είναι από αυτά που σε ταρακουνούν και σου υπενθυμίζουν τόσα πολλά μέσα σε λίγα λεπτά.

 Πρώτα απ' όλα, εμένα μου υπενθυμίζουν πόσο αγαπώ αυτό που κάνω ακόμα και αν με τρομάζει κάποιες φόρες. Ναι, κάποιες φόρες με τρομάζει τόσο το επάγγελμα μου που αναρωτιέμαι αν θα ήταν καλύτερα να γίνω συγγραφέας, μετά το ξανασκέφτομαι και λέω εδώ μετά βίας γράφω στο βλογκ μου και πώς γράφω μάλιστα! Άσε καλύτερα.

Είναι μεγάλη ευθύνη, μα είναι και μια ικανοποίηση ότι σαν άνθρωπος πρόσφερα σε τούτη την ζωή , δεν ξέρω τι θα κάνω στην επομένη , ίσως όντως να γίνω συγγραφέας, αλλά σε αυτήν έκανα ότι καλύτερο σαν άνθρωπος προς άνθρωπο.

Λοιπόν πρόσφατα είδα στα μάτια μιας γυναίκας τον φόβο ότι η ζωή της «φεύγει». Όσο ακραίο κι αν ακούγεται είναι κάτι πιθανό. Κάποτε μάλιστα μια καθηγήτρια μου μας είχε πει «η γυναίκα στην γέννα είναι με το ένα πόδι στον τάφο όσο ακραίο κι αν ακούγεται». Είναι μια πανέμορφη στιγμή για την γυναίκα, είναι ένα θαύμα , μα μην ξεχνάμε ότι η πραγματικότητα είναι και αυτή. Η γυναίκα κάποιες φόρες πριν, κατά την διάρκεια ή και μετά τον τοκετό είναι σε κίνδυνο, όπως όλοι μας σε διαφορές καταστάσεις, απλά τον τοκετό τον έχουμε συνδυάσει πιο πολύ με το πανέμορφο γεγονός του ερχομού μιας νέας ψυχής παρά με τον κίνδυνο.

Είχα να δω και να νιώσω τέτοιο περιστατικό εδώ και κάποιο καιρό. Το συναίσθημα ότι σε δευτερόλεπτα η ζωή αλλάζει δραματικά. Τα επίπεδα οξυγόνου στο σώμα της γυναίκας μειώθηκαν, ο σφυγμός αυξήθηκε, οι κόρες διεστάλησαν , η όραση περιορίστηκε και όλα ήταν θαμπά,  η αρτηριακή πίεση έπεσε  και η ίδια ένιωσε ότι τα πράγματα πήραν άλλη τροπή από εκείνη που φανταζόταν.

Όλο το προσωπικό έγινε ένα και δυνατό για το καλό αυτής της γυναίκας! Όλοι ήξεραν τι να κάνουν και όλοι βάλαμε στην άκρη την κούραση όλης της βάρδιας, προσωπικούς προβληματισμούς και όποιο σωματικό ή ψυχικό εμπόδιο. Το αποτέλεσμα ήταν καλό, ευτυχώς και σήμερα το μοιράζομαι με χαρά μαζί σας. Για να μοιραστώ τι νιώθω ότι σου υπενθυμίζουν τέτοια περιστατικά.

Σου υπενθυμίζουν λοιπόν  ότι τα πράγματα δεν έρχονται πάντα όπως τα θέλουμε χωρίς να σημαίνει  ότι δεν έχουμε τη δύναμη να τα αλλάξουμε, χωρίς να σημαίνει ότι δεν χρειαζόμαστε την βοήθεια άλλων. Σου υπενθυμίζουν πόσο σπουδαίο είναι να έχεις νιώσει την αγάπη των άλλων και ακόμα καλύτερα πόσο σπουδαίο να έχεις πει ή να έχεις δείξει πόσο αγαπάς.

Τέτοια περιστατικά σου υπενθυμίζουν ότι το να αναπνέεις , να βλέπεις, να ακούς, να νιώθεις είναι τόσο δεδομένα μα τόσο ουσιαστικά και δεν τα υπολογίζουμε παρά μόνο ίσως σε τέτοιες καταστάσεις.

Αυτό το πρωί λοιπόν και κάθε πρωί που θα ξυπνήσουμε για μια στιγμή ας πούμε ευχαριστώ για αυτά αρχικά, τα βασικά και που τα έχουμε δεδομένα τόσα χρόνια και μετά από μια βαθιά ανάσα να πούμε, «για πάμε καρδιά μου»..
Love, Tatie <3

Life's a journey not a destination..

               Το παιχνίδι λοιπόν, μέχρι τώρα πάει καλά στην Αγγλία! Ξένη μέσα σε ξένους, ξένα μέρη, ξένες συνήθειες, μα συναρπαστική εμπειρία. Μεγάλη εμπειρία! Αυτή η χώρα και οι όμορφοι άνθρωποι της με αγκάλιασαν αμέσως και με διδάσκουν, αυτή η εμπειρία με διδάσκει πολλά που σαν καλή πολυλογού θα μοιράζομαι μαζί σας!

               Αυτή την στιγμή αγκαλιά με τον υπολογιστή της καλής μου μαμάς στο πατρικό μου στην Ελλάδα, με μια ωραία κούπα ελληνικό καφέ. Στο πατρικό μου, ε; Πόσο διαφορετικά ακούγεται τώρα. Έχει άλλη αξία πια. Όλα τα βλέπω αλλιώς και αναρωτιέμαι άραγε είναι η "ξενιτιά" που τους δίνει άλλη όψη, είναι η ιδέα μου, είμαι εγώ που τα βλέπω όλα, πλέον, αλλιώς;

                     Ναι, όλα τα βλέπω και τα νιώθω αλλιώτικα. Τα χρώματα ξαφνικά έγιναν πιο έντονα, πλέον εστιάζω σε σημεία του ορίζοντα που παλιά δεν πρόσεχα, τόσο που νομίζω κάποιες φόρες ότι είμαι σε άλλο μέρος από αυτό που μεγάλωσα. Τώρα, κάθε φόρα που επιστρέφω βουρκώνω όταν φτάνουμε στο αεροδρόμιο και δακρύζω όταν φτάνω στο χωριό μου και βλέπω αυτή την ετοιμόρροπη πινακίδα στον δρόμο να γραφεί με ελληνικούς και λατινικούς χαρακτήρες την ονομασία του χωριού μου. 

                    Τρίτη φόρα που ήρθα και πάλι το ίδιο συναίσθημα. Η μόνη διαφορά σε αυτό το ταξίδι ήταν ότι αυτή την φορά βούρκωσα και όταν έφευγα από την Αγγλία, από τη νέα πατρίδα μου, μάλλον καλό σημάδι ότι αγκαλιαζόμαστε πλέον και οι δυο, μάλλον τώρα αγκαλιάζω και εγώ την απόφαση που είχα πάρει σχεδόν ένα χρόνο πριν! 

               Ωραία τα πολλά λόγια, μα ας πω και τι έχω διδαχτεί μέχρι τώρα. Να υπενθυμίσω, στο σημείο αυτό, τους αμέτρητους αναγνώστες του βλογ μου (!), ότι στο blog αυτό και επομένως στην ανάρτηση αυτή λέω τις δίκες μου απόψεις και εμπειρίες και ο σκοπός είναι όποιος διαβάζει τις αναρτήσεις μου να νιώθει ότι απλά χαίρομαι να μοιράζομαι τις εμπειρίες μου, τις ιδέες μου, τις πιο άκυρες σκέψεις μου, τίποτα λιγότερο, τίποτα παραπάνω! 

               Λοιπόν, διδάχτηκα (πάλι) ότι ο χρόνος είναι το σπουδαιότερο κομμάτι τούτης της όμορφης ζωής! Το ομορφότερο δώρο, το πολυτιμότερο και δυστυχώς μη αναστρέψιμο.. Ο χρόνος με τον εαυτό μας, μονό με τον εαυτό μας! Ο χρόνος με όσους αγαπάμε. Ο χρόνος που σπαταλάμε με ότι δεν αξίζει τον χρόνο μας! Νομίζω το έχω αναφέρει και σε παλαιότερη ανάρτηση μα, αυτή είναι η αλήθεια, μέσα από αυτή την εμπειρία πρώτα απ’ όλα ένιωσα στο πετσί μου πόσο σπουδαίο πράγμα είναι ο χρόνος!

              Έπειτα, έμαθα πόσο σημαντικές αρετές είναι η υπομονή, η επιμονή, το κουράγιο και η αισιοδοξία. Είναι από τα ποιο βασικά πινέλα που δίνονται σε όλους και όποιος θέλει τα χρησιμοποιεί. Αυτά είναι ίσως λίγο πιο βαριά να τα κουβαλάς σε όλη σου τη ζωή, μα άμα αντέχεις ανταμείβεσαι καλά. Γιατί δυστυχώς υπάρχουν και άλλα πινέλα πιο ελαφριά που καμιά φόρα τα χρησιμοποιούμε πιο συχνά, τα πινέλα της απελπισίας, της απαισιοδοξίας και του φόβου.. Υπάρχουν πολλά πινέλα αλλά εμείς είμαστε οι καλλιτέχνες, εμείς αποφασίζουμε ποια θα χρησιμοποιήσουμε.

              Τα χρώματα τα αποκτάμε είτε μονοί μας, είτε μας τα "δίνει" η ζωή... Εμείς οι καλλιτέχνες όμως όπως είπα έχουμε τον έλεγχο για το ποια και πως θα τα χρησιμοποιήσουμε. Χμμμ κάποιος άρχισε της αμπελοφιλοσοφίες πάλι. Παλιά μου τέχνη κόσκινο, που λέμε στο χωριό μου.

Έμαθα να κάνω αγγλικό τσάι και τοστ! Έμαθα ότι κι εδώ υπάρχουν αρκετά ωραία φαγητά και όχι μόνο fish and chips (το οποίο λατρεύω by the way!) , έμαθα να οδηγώ στα αριστερά και με δεξιοτίμονο. Έμαθα πως να κλειδώνω και να ξεκλειδώνω τις πόρτες εδώ (τραβάς το πόμολο προς τα πάνω ;) ) . Έμαθα ότι όντως η βασίλισσα εδώ είναι είδωλο!

Έμαθα ποσό σκάρτη είναι η Ryan Air αλλά πάλι αυτή χρησιμοποιώ γιατί τι να κάνουμε είναι η πιο οικονομική. Έμαθα ότι εδώ τα σύννεφα κινούνται τόσο γρήγορα, μαγικά! Βεβαία τόσο μαγικά που εδώ ισχύει ότι ο καιρός κάνει του κεφαλιού του! Βάση αυτού έμαθα να παίρνω πάντα ομπρέλα όταν βλέπω ήλιο και να μην ντύνομαι βαριά άμα δω σύννεφα γιατί πολύ απλά θα αλλάξει ο καιρός στο επόμενο μισάωρο!

Έμαθα ότι υπάρχουν πολλά ωραία μέρη (πάρκα, ποτάμια, θάλασσες – καλά το τελευταίο απέχει αρκετά από το χωριό μου στην Αγγλία- ) για να πας για περίπατο και να το απολαύσεις. Έμαθα να ακούω την καρδιά μου και πως αυτό είναι το παν! Πολλά έμαθα από τα πιο άπλα μέχρι τα πιο μεγάλα (που μετά τα κάνω αμπελοφιλοσοφίες) και έμαθα ότι κάθε ένας μπορεί να βιώνει παρόμοιες καταστάσεις μα τις βιώνει τόσο διαφορετικά και ξεχωριστά. 

Έτσι μέχρι να φτάσω στον προορισμό μου θα απολαμβάνω το ταξίδι, τα μαθήματα και όλο το πακέτο της ζωής, τα οποία θα μοιράζομαι εδώ στο blog μου.. Και το ίδιο εύχομαι σε εσάς, να απολαμβάνετε όσο μπορείτε, ότι μπορείτε. 

Love, Tatie <3

Το παιχνίδι ξεκίνησε..και οι περιπέτειες μαζί :)

 Μάλλον από «τα χρονικά της πολυλογούς Τάτης» πρέπει να ονομάσω το blog μου «οι περιπέτειες της πολυλογούς Τατης». Και αυτό το λέω επειδή από τη στιγμή που άφησα την μανά πατρίδα μου Ελλαδίτσα για το επόμενο παιχνίδι/ταξίδι σε άλλα εδάφη όλο και κάτι συμβαίνει και βιώνω μικρές περιπέτειες. Οπότε φίλοι και αγαπημένα άτομα μου είπαν να μετονομάσω  έτσι το blog μου και να τα καταγράφω όλα!

Το να τα καταγράφω όλα είναι εύκολο, διότι καθώς ξέρετε πολύ καλά και το λέει και ο τίτλος, είμαι πολυλογού! Αλλά το να αλλάξω το όνομα καθόλου εύκολο γιατί έχω δεθεί συναισθηματικά μαζί του. Τόσο που σκέφτομαι μια ανάρτηση μου μελλοντικά να είναι μόνο για αυτό, για το δέσιμο μου με το blog και το όνομα του. Απλά να αναλύω αυτό. Τι καλά! Μη σας τρομάζω δεν θα το κάνω, εκτός αν επιμείνετε πάλι με τα μηνύματα σας!

Λοιπόν σε αυτή την ανάρτηση θα αναλύσω την περιπέτεια Νο 1 !!! Την πιο μεγάλη, τα εγκαίνια, το βάφτισμα του πυρός, το ξεπαρθένιασμα αν μου επιτρέπεται αυτή η έκφραση!

Αν πετούσατε με αεροπλάνο ποιοι θα ήταν οι μεγαλύτεροι σας φόβοι; Βίωσα κάποιους βασικούς, εκτός από τον σημαντικότερο φόβο –δόξα τω Θεώ και προφανώς για να γράφω τώρα- να πέσει το αεροπλάνο. Να χάσω την ανταπόκριση της πτήσης μου – check! Να μείνουν οι αποσκευές μου στο προηγούμενο αεροδρόμιο – check! Να μην είναι κανένας τελικά στο αεροδρόμιο να με παραλάβει όπως ήταν αρχικά το πλάνο μέχρι να χάσω την ανταπόκριση και να μην έχω έτοιμο back up plan – check και check! Και κάπως έτσι έφτασα στο Νανίτον! 

Με άδεια χεριά, καταταλαιπωρημένη στη νέα μου αρχή! Τελικά το απόγευμα οι αποσκευές μου έφτασαν και μπόρεσα να κάνω κι ένα μπανάκι της προκοπής.

Οπότε πλέον σκέφτομαι αν μπορούσα να αλλάξω κάτι από εκείνη την ημέρα (εκτός από τα εισιτήρια μου ώστε να έχω περισσότερη ώρα ως την πτήση της ανταπόκρισης μου) τι θα ήταν;

1.      Όντως τα εισιτήρια! Είχα μια ώρα στο Charles De Gaulle, αλλά σε αυτή την ώρα ούτε το όνομα μου δεν μπόρεσα να πω! 

2.   Την αντίδραση μου όταν έφτασα στην πύλη (20 λεπτά πριν την απογείωση) και μου είπαν έχει κλείσει. "gate CLOSED"  <<Τι είπες κουκλίτσα μου; Τρέχω σαν τον Βέγγο (αλλά που να ξέρεις εσύ..) και έχω χάσει ήδη ένα κιλό, είδα με την άκρη του ματιού μου το σήμα για τις τουαλέτες αλλά ούτε που τόλμησα να σκεφτώ να κάνω μια παύση εκεί αν και το είχα τρομερή ανάγκη, έφτασα 20 λεπτά πριν την απογείωση της πτήσης μου, προσπερνώντας κόσμο όπως ο Rossi τον Lorenzo το 2009 στην Καταλουνια! Και θα μου πεις έχει κλείσει! Που θα σου φέρω το τιβι σανκ (πως το λένε) και τον Ευαγγελάτο μας μαζί!>> Θα 'λεγα, δεν ξέρω κι εγώ τι θα 'λεγα, αλλά έπρεπε να το προσπαθήσω λίγο και όχι να παραδώσω έτσι τα όπλα!

 Μάθημα αυτής της εμπειρίας μου: Μην πετάς με air France! Όχι, εντάξει πιστεύω και με άλλη εταιρία μπορούσε να συμβεί, απλά όταν πετάς με ανταπόκριση καλό είναι να έχεις ένα καλό κενό στο ενδιάμεσο, να τα κανείς όλα με το "πάσο" σου και όχι με την ψυχή στο στόμα και με το ενδεχόμενο να χάσεις και την επομένη πτήση! Ακόμα καλύτερα οι απευθείας πτήσεις.

Ένα ακόμα μάθημα βεβαιώσου ότι έχεις roaming και αρκετή κάρτα στο κινητό σου! Για καλό και για κακό.

Με τον ένα ή τον άλλο τρόπο έφτασα και τα κατάφερα και πήρα μια βαθιά ανάσα και είπα μέσα μου "Πάμε για την επόμενη περιπέτεια τώρα!" και ό,τι μα ό,τι και αν συμβαίνει να μην το βάζω κάτω! 

Love, Tatie <3

Ο κρυμμένος θησαυρός... Βρέθηκε στο Ηνωμένο Βασίλειο!!! Πάμε για το επόμενο παιχνίδι..

    

<<Γιατί ποτέ δεν αποκτήσαμε αμέσως τον κρυμμένο θησαυρό και στήσαμε ολόκληρο παιχνίδι; Γιατί ορισμένες φορές κατσουφιάσαμε αν βρήκαμε αμέσως το κρυμμένο θησαυρό; Γιατί μόλις τον βρήκαμε τον κρύψαμε ξανά φωνάζοντας με τα άλλα παιδάκια "πάλι, πάλι"; Αν όχι γιατί όλη η μαγεία ήταν στο ίδιο το παιχνίδι; >>

Πάλι, πάλι, λοιπόν! Θέλω να χωθώ πάλι στο παιχνίδι! Και ξέρω πως θα μπω στο παιχνίδι σύντομα! Μάλιστα θα παίζω σε άλλο μέρος. Αυτή τη φορά θα παίξω στο Ηνωμένο Βασίλειο και πιο συγκεκριμένα στην Αγγλία. Βεβαία θα το χρωματίζω με μικρά ταξιδάκια στη Σκωτία, Ουαλία, Ιρλανδία και όπου αλλού προκύψει. 

Σχεδόν δύο χρόνια από τη τελευταία φορά που έγραψα μία πολυλογούδικη ανάρτηση για πολλούς και διάφορους λόγους, αλλά ας μην πολυλογώ! :) Συνέβησαν τόσα πολλά που για ακόμα μια φορά διαπίστωσα ότι τίποτα δεν είναι δεδομένο και ότι από στιγμή σε στιγμή όλα μπορούν να συμβούν! Όλα μέρος του ταξιδιού μας «εδώ και τώρα». 

Το 2015 ίσως ήταν μία από τις πιο έντονες συναισθηματικά χρονιές που έχω βιώσει. Αν το καλοσκεφτώ θα έλεγα πως, ναι, ήταν η πιο έντονη συναισθηματικά χρονιά που έχω βιώσει μέχρι τώρα! Το ήξερα από τη στιγμή που το υποδέχτηκα το 2015 ότι θα ήταν η χρονιά των εκπλήξεων. Τόσο των καλών όσο και των «κακών».

Το 2016 πάλι νιώθω ότι θα είναι η χρονιά των αλλαγών! Πριν 10 χρόνια ακριβώς έγινε μια μεγάλη αλλαγή στην ζωή μου. Πέρασα στη σχολή μαιευτικής στη (φανταστικοκαταπληκτίκη) Θεσσαλονίκη και εννοείται η ζωή μου πήρε μια πιο συγκεκριμένη πορεία. Πέντε πανέμορφα χρόνια! Τώρα, δέκα χρόνια μετά, έρχεται μια άλλη μεγάλη αλλαγή..

Ένα νέο κεφάλαιο ανοίγει για μένα, όπως είπα και πιο πάνω, στο Ηνωμένο Βασίλειο, στην Αγγλία και ακόμα πιο συγκεκριμένα στο Warwickshire. Ένα κεφάλαιο όμοιο με πολλών άλλων νέων ανθρώπων που για δικούς τους λόγους μεταναστεύουν σε όλες τις άκρες της γης. Ένα κεφάλαιο που με κάνει να νιώθω πολλά. Χαρά, λύπη, προσμονή, νοσταλγία, θυμό, ικανοποίηση, ενθουσιασμό και πολλά ακόμη. Μα πάνω απ’ όλα μου μαθαίνει πολλά και ανυπομονώ για όσα ακόμη έχω να μάθω.

Ένα βασικό που έμαθα για αρχή και το ένιωσα πάρα πολύ καλά είναι πραγματικά το πόσο σημαντικός είναι ο χρόνος. Ο χρόνος που περνάει και πως τον αξιοποιείς. Όλοι το ξέρουμε βασικά, αλλά όλοι χρειαζόμαστε ένα καλό κίνητρο για να το νιώσουμε στο πετσί μας. 

Λοιπόν εγώ μετρώ αντίστροφα πλέον έως τις 6 Μαΐου, απολαμβάνω ηρεμία και ήλιο (πολύ ήλιο ευτυχώς!) και έως τότε ίσως τα ξαναπούμε.

Love, Tatie <3